Actie of geen actie

Wéér een week voorbij...

Wat gaat dat toch ontzettend snel....zo is je verblijf in vakantiehuisje La Goutelle en zo is dat weer in een gite in Miremont...

Voor allebei geldt dat het een eind omhoog is, dus heuvel op.. en niet zo´n beetje...het percentage omhoog en naar beneden is niet aangegeven, maar geloof me, het is steil....!

De laatste gite ligt aan het eind van een klim naar boven, waar blonde koeien zich bewegen in  het modderige weiland waar onderaan een waterbak staat, waar ze hun dorst kunnen lessen. Ik vind het lastig  om te zeggen dat ik het best zielig vind om die koeien zo in het koude water te zien staan, zelfs tot aan hun buik toe. Ik kan het niet anders dan kil en koud te vinden voor die beesten, die tot hun buik toe door het ijskoude water moeten waden om hun dorst te lessen. Of ben ik nu te sentimenteel en maak ik me druk om niks??

Een weiland waar helemaal niks groens meer te vinden is en waar "verwrotten" klei en aarde zichtbaar is, maar groen of gras helemaal niet meer vindbaar is? Wat moet ik daarvan vinden? 

Ik hoor dat dat dus de Auvergne is. Koeien en drek, modder, kou en vocht. Laat die koeien maar, ze zijn het gewend, zo wordt me verteld. Dat ze niet meer blond zijn maar grijs van de modder? Laat ze maar, het hoort zo, het is normaal....Loslaten maar!

En nu zitten we dus weer in de camper. Er is sneeuw op komst en je wilt geen problemen in de camper, zo steil omhoog. Dus staan we nu op 750 meter hoogte zo naast ons eigen huis op de oprit.  

Keuzes! Kiezen we voor een verblijf in onze camper, zeker wetend dat we het warm hebben en ons eigen bedje tot onze beschikking hebben, of kiezen we voor een verblijf in ons eigen huis, koud, maar ruim en warm water op kleine afstand in de camper, of toch liever naar de gite daar hoog in het gebergte? Daar omhoog kunnen we wél warm douchen en dat kan dan weer niet in ons eigen huis of in de camper....

We gaan toch voor de camper. Lekker warm, knus en een muziekje via de telefoon van de Mighty Mo, een Amerikaanse zender waar we tijdens onze reis door Amerika helemaal aan verknocht raakten. Luister maar eens mee... 107.3 The Mighty Mo.

Het huis ligt op vijf meter. De kachel is nog aan het branden en de wakkerende oranje gloed kun je door de ramen nog zien.

Denkend aan de laatste week denk je aan je herinneringen aan het bezoek van je kinderen, je denkt aan alle acties die je hebt lopen, ziektekostenverzekering, de omzetting van je Nederlandse camper naar een Franse camper en de daaraan vastzittende acties, de uitschrijving uit je vorige gemeente, die nog steeds niet afgerond kan worden omdat je nog steeds geen duidelijkheid kan vinden over de huidige ziektekostenverzekering. In Frankrijk is de Cpam de verzekering die je nodig hebt als je gepensioneerd bent. Maarrr, helaas! De eerste stap zette je al vier maanden geleden en de laatste stap in dus nog steeds niet gezet. Alle papieren gaan van je eigen departementaal Cpam-kantoor in Riom naar het regionaal Cpam kantoor in Clermont Ferrand. Nu is dat hemelsbreed een afstand die je kunt befluiten. 

Maarrrr... Als het gaat om dossiers, dan is het toch zeker iets meer dan dat!

Als je dan belt of alles in orde is en hoever ze zijn met het behandelen van je dossier, dan blijkt dat het maar goed is dat je belt, want er komt een dossiernummer voorbij wat we nog niet hadden. We krijgen een nummer en als we dan dát nummer noemen horen we dat het dossier naar Parijs, in weer een ander dossier wordt veranderd.... We krijgen weer een ander nummer en mogen dat bellen als we willen weten hoever ons traject gevorderd is. Tsja....maar één voordeel: het is een nummer waarbij je een keuze kunt maken voor een engelstalige hem of haar, die jou verder zal kunnen helpen....

Je kunt twee dingen doen: Je ontzettend druk maken om de franse bureaucratische instelling óf je er bij neerleggen, hoe moeilijk dat ook is. Mijn lief en ikzelf zijn het hierover nog niet helemaal eens, maar ik heb het idee dat het wel komt...

Zondag, nieuwjaarsbijeenkomst in Montel de Gelat, ons dorp. We zijn hiervoor uitgenodigd, en men heeft ons voorbereid om deel te nemen aan één of andere ceremonie waarbij wij voorgesteld worden aan "het dorp".

De avond van tevoren gaat ons nog even door het hoofd...hoe wil men ons voorstellen? Moeten we dat wellicht zélf doen? Voor de zekerheid zet ik toch nog maar even wat op papier in mijn beste frans....

En OMG... wat ben ik blij dat ik dat heb gedáán!! Als de burgemeester onze namen opnoemt, krijg ik zijn microfoon in de hand gedrukt en móet ik dus wel.... Als op een moment de aanwezigen in lach uitbreken, denk ik maar, het is goed zo. Een lach is altijd beter dan een schamper elkaar aankijken.  Ik weet dat het goed is, zo. We zijn geaccepteerd, we horen erbij. Daarbij dan opgeteld dat wij er wél waren, en alle nieuwe Franse inwoners níet, dan hebben we best een goeie beurt gemaakt, volgens mij.

Dat blijkt als we ons een dag later aanmelden bij de huisarts voor een kennismaking. Hij was aanwezig bij de receptie en herkent ons. Wij herkennen hem nog niet, maar het is een aimabele man, hij spreekt zijn woordje engels en zet zelfs Google translate in om mij te laten weten dat ik besmet ben met iets heel vervelends en waarvoor hij dan ook vriendelijk iets voorschrijft, zo ongeveer tegelijk met zijn factuurtje, aangezien onze zorgverzekering dus nog niet in orde is. Pfff.

Hoe vervelend kan het zijn dat alle instanties te maken hebben met personeelstekorten en een beroep doen op je begrip en je vragen om coulance te hebben met hun personeel, die al werken voor twee en ook hun portie ontspanning nodig hebben voordat zij jou verder kunnen helpen - maar niet nú - dus wacht aub nog even een weekje of twee, of wellicht drie....

Leg je er maar bij neer. Vanaf nu gaat het zo, wen er maar aan....

Maar we kennen wel ondertussen een aantal mensen in de buurt, voelen ons hier lekker op onze plek, hoe onaf ook, hebben afspraakjes met gelijkgestemden en we redden ons met de franse taal, die nog steeds lastig is door het gesproken tempo, maar we weten ook dat van de franse kant onze inzet wordt beloond met hun, met moeite geproduceerd, engels antwoordje, zonodig. 

C'est ça!