Winter of lente of zomer?

Tweet tweet links, tweet tweet rechts als antwoord op links...langzaam dringt het tot me door dat ik wakker aan het worden ben. Hoe laat is het eigenlijk?

Nogmaals hoor ik het getweet en het is níet mijn wekker... Knipperend van het zonlicht open ik voorzichtig mijn ogen en ik kijk recht de blauwe lucht in, dooraderd met takken van de nog kale bomen.

Dotten maretak groeien bewegingloos op hun gastheer, een populier die verder ook nog asiel verleent aan het sphagnum wat zijn volledig takkenstelsel bedekt. 

Het getweet komt vanuit de boom, zijn het mussen? Ik hoor ze alleen maar, ik denk het wel. Hogerop boven mij, in de blauwe lucht zweven twee buizerds om elkaar heen. Eén van de twee vouwt plotseling zijn of haar vleugels langs het lijf en schiet naar beneden, waar vast een muisje zo meteen een hartverzakking van schrik krijgt..

"Wolst thee?" hoor ik Jappie naast me zachtjes vragen. Dat wil ik!

We zitten naast de camper op een plek met een geweldig uitzicht op de rivier de Dordogne, Site de Saint-Nazaire. Een wandeling heeft ons vanmorgen al naar het monument gebracht met een beeld van Sint Nazaire, bovenop een rotsachtige heuvel die uittorent boven de rivier. 

De stoeltjes en een tafeltje hebben we na de wandeling lekker buiten gezet, we hebben gepicknickt en daarna heb ik de rugleuning van de stoel achterover gekieperd en ben ik weggedommeld in het zonnetje.

We hebben een paar dagen vrijaf van ons huis genomen en zijn met de camper een stukje de Auvergne uitgereden en we hebben de afgelopen twee dagen in de omgeving van Bort les Orgues verbleven. 

Het weer is fantastisch, de zon schijnt, de lucht is blauw en het waait nauwelijks. De camperplaats in Bort les Orgues ligt aan de rivier de Dordogne en het uitzicht is prima! Vanaf onze plek kijken we zo naar de "Orgues", de zogenaamde orgelpijpen, waar het stadje naar genoemd is en die door de natuur daar boven in de bergen zijn geboetseerd. 

Dat schouwspel hebben we gisteren al uitvoerig van dichtbij bekeken en we hebben een wandeling bij het stuwmeer gemaakt, naar Chateau de Val. Dat omhoog - en omlaag lopen moet ik wel aan wennen, mijn knieën hebben het vlakke Nederlandse land nog in de benen en diezelfde knieën zijn de jongste ook niet meer. Maar opgeven is er nog niet bij, gelukkig!

Bort-les-Orgues is in de zomer een toeristisch stadje, maar het is nu erg rustig. We lopen op vrijdagmiddag door een uitgestorven winkelstraat, bezoeken de kerk waar op dat moment iemand op het orgel speelt. Het is een mooi sfeervol gebouw met prachtige glas in loodramen. Koud en donker is het er ook, de organist zit in winterjas met een sjaal om zijn liederen te spelen. Het is er zo donker dat foto's maken met de telefoon niet goed lukt. Toch toon ik ze even vanwege de sfeer maar helaas zijn de orgelpijpen niet goed zichtbaar.

Nu zit ik te typen in de camper, met het allerlaatste beetje stroom wat nog in de laptop zit. Na mijn middagdutje in de zon en de kop thee hebben we besloten dat we de bergen nog een dagje doen. Dit is alweer wat richting eigen huis en vanuit ons huis kun je deze bergen - waar nog sneeuw op ligt - zien glinsteren in de verte, als het helder is. We hebben een camperplaats bij het bergstation op de Puy de Sancy in de planning. Het is er een levendige en kleurige drukte; er wordt geskied, gesleed, gewandeld en gespeeld met sneeuw! Wat een heerlijke krokusvakantie hebben die kinderen! De ouders niet minder, zo te zien!

We vinden de camperplek, maar die staat vol met wintersportminnaars, er is nog een plekje, maar Jappie ziet het kamperen in de sneeuw toch niet zo zitten en we rijden de berg weer af. We belanden in La Bourboule, een heel oud stadje  met grote oude statige huizen en hotels en is ook een bronnencomplex.  La Bourboule is een wintersportoord, met een bepaalde grandeur die je niet vaak meer ziet. Het lijkt wel wat vergane glorie. Veel panden zijn dicht, dichtgeverfde ramen, panden zonder daken en bouwvallig.

Zelfs nu in de winter hebben de restaurantjes die open zijn al hun tafeltjes al bezet. Buiten zitten kan nog net, maar het wordt nu wel heel snel kouder, nu de zon onder is. Diehards in skikleding durven de uitdaging aan te gaan, zij zitten buiten aan tafeltjes en het lijkt alsof ze daar voorlopig nog niet weggaan...

Verbaasd kijken we naar de winkeltjes die hun deuren nog open hebben op deze zondagavond. Restaurants gaan om zes uur dicht, maar de winkeltjes zijn nog open, hoe bijzonder. Souvenirs, afgeprijsde kleding en schoenen zijn volop te verkrijgen. Een lange rij mensen staat voor de verhuur van ski's en toebehoren. Wij vinden geen tafeltje in een restaurant, maar halen een pizza bij een alleraardigst klein keukentje waar de kok ijverig staat te pizzabakken. 

Omhoog lopend - terug naar de camper - met de pizza's, zie ik de oranje gloed van de ondergaande zon weerkaatsen op de bergen. Wat een mooi gezicht!

Morgen rijden wij weer naar huis en pakken we weer op wat we een paar dagen geleden maar gewoon hebben laten liggen. Kent skele juh! Weer aan het werk!