Ssst....even niks zeggen....niks, je hoort niks, helemaal niks! Dan plotseling wat gescharrel, een vogeltje vliegt op en tsjilpt even. Dan is het weer stil tot in de verte een kerkklok drie uur slaat.
We lopen verder, stoppen weer even en luisteren nóg een keer...stil.... je hoort een beekje zachtjes ruisen, verder is het stil. Geen blaadje aan de boom beweegt, een buizerd zweeft door de blauwe wolkeloze lucht.
We lopen verder.
Een tractor doorbreekt de stilte terwijl de bestuurder ervan een hooibaal op het land voor zijn koeien verspreidt. Ze staan er in een groepje omheen en wachten rustig af tot het voer klaar ligt. Onbewogen kijken ze ons met een nieuwsgierige blik aan, terwijl we door het rustige landschap wandelen. De boer zwaait naar ons en wij zwaaien terug.
Dit is de zondagmiddagwandeling, die we er graag inhouden, als het weer wat meewerkt. En dat doet het vandaag zéker!
De ochtend begint heel mistig en erg koud, maar als de mist optrekt en de zon tevoorschijn komt is het heerlijk buiten.
De hele week is het al erg koud en bewolkt. Jammer voor Ingrid, Anne en de kinderen die een weekje vakantie hebben en een gîte in de buurt gehuurd hebben. Ik had hen graag wat mooier weer gegund! Neemt echter niet weg dat we, samen met hen toch een erg leuke week hebben gehad en wat mooie uitstapjes hebben gemaakt!
Een brocante bezoeken in de buurt stond al een tijdje op mijn to-do-lijstje, maar nu ik dat met mijn dochter kan doen, pak ik toe! Samen struinen we er rond; er liggen, hangen en staan veel leuke spullen, maar de prijzen rijzen de pan uit en we laten de spullen dan ook onaangeroerd.
Er wordt een dagje "Stad" ingepland en we gaan naar Clermont-Ferrand, de stad waar we regelmatig doorheen rijden, maar waar we nog niet echt de tijd hebben genomen om deze te bezichtigen.
Kathedraal, kerken, fonteinen met ijspegels, pleinen en terrasjes wisselen elkaar af en ze worden door smalle straatjes verbonden. Mutsen, sjaals, dikke jassen en wanten zijn nodig om een warm lijf te houden en zo nu en dan gaan we even een winkel in om de rode neus weer wat op te warmen.
Ik vind de stad, boven verwachting, leuk en gezellig. Vanuit de smalle straatjes kijk je naar beide hoge torens van de kathedraal en zo nu en dan vang je een glimp op van de in de verte liggende Puy de Dôme, die wat wazig door de wolken gluurt. Later op de dag wordt het weer beter en schijnt de zon, die we van harte verwelkomen!
Deze dag wordt afgesloten met een bezoekje aan de Cascades de Say, waar Jappie en ik eerder zijn geweest. De kinderen vinden het ook een toffe plek, het water klettert er naar beneden, verder hoor je niets (als er geen straaljagers overvliegen). De vrieskou heeft prachtig beeldhouwwerk van het vallende water geboetseerd en het is dan ook een heel ander gezicht als toen wij er eerder waren.
J., de elektricien komt dagelijks bij ons thuis om ons huis qua elektriciteit up-to-date te maken. Tijdens de koffiepauze leren we frans van hem, daarnaast weet hij hier in de buurt álles. (Behalve dan bovengenoemde cascades, díe kent hij dan weer niet...) Vragen over straatverlichting die het niet doet, vragen over waar we moeten zijn voor grind, voor grond en gravel. Een discussie over de vervanging van de fosse sceptique en een agenda voor alle marktjes in de buurt....werkelijk álles is bespreekbaar met hem. Hij fluit en zingt door ons huis en lust graag chocola, wijst daarbij op zijn duidelijk aanwezige buik, maar neemt het tóch maar aan!
We poetsen, we stomen het laatste behang af, hakken haardhout, vullen gaten, verven wat en we maken plannetjes voor ons huis. Kijken wat we willen en wat we kunnen. En waar we zin in hebben, want dát staat voorop!
Had ik ooit verwacht dat ik zin in poetsen heb?? Ik overtref mezelf en poets, poets en poets! Het mooiste daarvan is, dat het hier acht jaar heeft leeggestaan en dat elke poets een behoorlijk opvallend resultaat geeft!
Waarschijnlijk maakt dát het nou juist leuk!
Reactie plaatsen
Reacties