Dan is het al november!

Een beetje een rare week! 

Vol energie begint Jappie aan zijn klus deze week; het afbreken van de gastenbadkamer en de voorbereiding van het renoveren ervan. Er is nog een stapeltje nieuwe oude blauwe druppeltegeltjes dat hij inspecteert of ze heel zijn en of het er voldoende zijn, maar dat aantal houdt helaas niet over, óf we moeten besluiten hier en daar eenzelfde róód tegeltje ertussen te voegen, maar die gedachte schuiven we direct met een glimlach aan de kant. Deze rode tegeltjes zijn ook in dit huis gebruikt en ook daarvan ligt er een stapeltje op de zolder. Jappie ontdekt ook nog een stapel oude witjes, die we eventueel wél kunnen gebruiken. Het is toch eigenlijk zonde om dat oude goede spul niet te gebruiken in dit huis!

Terwijl manlief lawaai maakt; een muurtje moet worden afgebroken, hou ik me bezig met opruimen in mijn kelder! Onder de tafel staan en liggen nog best wat dozen en zakken en bij het uitpakken daarvan komen nog steeds tastbare herinneringen op tafel; wat zakdoekjes met een geborduurde herinnering, schoolspullen van de handwerkles, niet alleen van mij maar zelfs ook van mijn moeder! Alle stoffen spullen gooi ik in wasmachine, tuinkussens die we van de zomer gebruikt hebben gaan ook mee en mijn stoffig vest van vorige week gooi ik er ook maar even bij. Een flinke strook vitrage past er nog best bij en als alles frisgewassen op mijn nieuw gespannen waslijnen in de kelder hangt, besluit ik toch maar even toe te geven aan mijn grieperig gevoel wat al sinds vanmorgen vroeg aan mij staat te trekken. 

Tussen de middag staat het eten mij tegen en kan de kachel niet hoog genoeg! Jappie vindt mij in de keuken met mijn hoofd op mijn armen en het zweet op mijn voorhoofd.....

Je snapt het wel.... ik beland rillerig in bed, met mijn zachtflanellen "Rudolf the reindeer pyama" aan, extra dekens en later zelfs een kruikje aan mijn ijskoude voeten. 

Zo kabbelt de week wat door, ik heb de griep, zoveel is mij wel duidelijk en als later blijkt dat meer mensen die we vorige week getroffen hebben met dezelfde klachten op bed liggen is twijfelen helemaal niet meer nodig.

Jappie gaat lekker door, begint na de werkzaamheden aan de badkamer met het aanleggen van paadjes in onze tuin. Met de frees maakt hij de grond los, die nu nat genoeg is om er gemakkelijker doorheen te graven, vervolgens haalt hij de losse grond weg, legt er worteldoek in en een eerste dun laagje grind. 

Vanuit de keuken kun je er mooi van bovenaf op neerkijken en door de paadjes lijkt het al heel anders! De tuin wordt op deze manier verdeeld in vlakken, die we volgend jaar dan stuk voor stuk verder kunnen aanpakken.

Na een dag of vier stap ik ook weer wat rond, stop het beddengoed en Rudolf in de wasmachine en plof daarna weer met knikkende knieën en een dekbed in mijn luie stoel; ik vertik het om weer in bed te gaan liggen maar aan het eind van de middag word ik wakker in de stoel als Jappie de houtkachel aan zet. Door de rare houding in de stoel voel ik me een bos hout wat in stukken kan breken bij het opstaan, maar na een kop hete thee stroomt langzaam het gevoel in me terug en ben ik zelfs in staat om de was nog op te hangen! 

Een kilometer of vijftig zuidelijker beginnen de hogere bergen waar we vanaf hier op uitkijken als het helder is. Daar is vrijdag sneeuw gevallen! Niet nátte sneeuw, zoals we Nederland dan wel gewend zijn, maar echte sneeuw die wel even blijft liggen bij deze temperaturen op die hoogte. Vanaf het plekje waar ik nu zit te typen kijk ik naar donkere sneeuwluchten, die kant op, er komt vast nog meer sneeuw! Foto´s van FB-groepen in deze regio tonen witte bergen, witte landerijen, met sneeuw bedekte daken en wegen waar nog geen sneeuwschuiver geweest is. Mensen met kinderen met felgekleurde jasjes en met snowboots, mutsen, sjaals en handschoenen genieten van de eerste sneeuw! Drie weken geleden zaten we nog van de zonsondergang in de tuin te genieten in de korte broek!

Per 1 november ben je hier verplicht om met winterbanden te rijden, sneeuwkettingen bij je te hebben of de zogenaamde "sneeuwsokken". Onze afspraak bij de garage staat al; de zomerbanden moeten worden omgewisseld naar de winterexemplaren! Vorig jaar hebben we sneeuwsokken aangeschaft voor eventuele dikke sneeuwbuien, maar het heeft mijn voorkeur om dan maar lekker van de weg te blijven en binnen te blijven! Dat begrijp je wel!

Hier is het groen en regent het. Het houtkacheltje snort. 

Gisteren heb ik eindelijk alle rariteiten bij elkaar gezocht die ik het vorige weekend in mijn kelder bijeengesprokkeld heb. Ik kijk naar de subtiele verschillen tussen de merklappen, door mijn moeder gemaakt in 1938 en de merklap van mij, gemaakt in 1968... Zij maakte de lap op achtjarige leeftijd, ik was negen of tien en ben er láng mee bezig geweest, herinner ik me. 

De cijfers en letters zijn op dezelfde manier geborduurd en ook de geborduurde regels hebben dezelfde motiefjes. 

Er zijn ook van mij en van mijn moeder een maaslap. Een grote rood met witte van háár met veel meer oefensteken dan die veel kleinere blauwe met rood en wit van mij met simpele steken waar je geen thumps-up voor zou geven....

Een setje met handgemaakte, witkatoenen, bewerkte en versierde poppenkleertjes voor een - ongetwijfeld porceleinen - pop vind ik ook tussen de spullen. Deze zijn vast ooit van mijn moeder geweest en deze minikleertjes lijst ik misschien weleens in! Ze zijn zó mooi!

Zondagsschoolboekjes van Jappie komen tevoorschijn! Van hem is er niet zoveel van vroeger bewaard gebleven en hij heeft zeker niet veel meer dan zijn herinneringen van vroeger. Weinig foto's, weinig tastbare aandenkens. Een paar souvenirs uit zijn diensttijd, wat foto's en een paar ouderwetse zakdoeken.

De boekjes geef ik mooi plekje in de boekenkast! 

Het boekje "Chrisje" van Max de Lange-Praamsma staat er tussen! Zo grappig, want datzelfde boekje heb ik óók op de zondagschool gekregen met kerst! Bovendien was de schrijfster een juf op de school waar mijn moeder op zat! Een rood lijntje en het rondje is gesloten!

In een stapeltje zakdoekjes - stóffen zakdoekjes - vind ik het mintgroene kleine exemplaartje wat ik zelf kocht toen ik begin deze eeuw naar Albanië reisde. Hand-geborduurd in rood en groen door een ijverige Albanese moeder en door haar kindjes op straat aan mij verkocht! Een beter souvenir kan je je toch niet wensen?

Albanië had destijds nét zijn grenzen geopend na de val van het communisme eind vorige eeuw en ik was best nieuwsgierig. Je kwam er vanuit Corfu vrij gemakkelijk het land in, maar je moest je paspoort inleveren.... daar moet je toch nu niet meer aan denken!!! De reis door een deel van het land werd begeleid door een twaalftal maffia-achtig uitziende gasten, stuk voor stuk in zwart pak gestoken, waarmee je liever geen contact zocht, die zich voortbewogen in vier zwarte Mercedessen waarvan de ramen ondoorzichtig waren... Twee Mercedessen vóór ons, twee áchter ons.... elk met drie van die niet te peilen types... de zogenaamde bewakers!

Een hotel met uitzicht op zee, een marmeren trap herinner ik me en gouden kranen (of in ieder geval die kleur!) Drinken uit kristal en eten van porseleinen borden en zilveren bestek. 

De kamer kostte destijds nog geen veertig gulden!! Mijn paspoort kreeg ik netjes terug na mijn bezoek en ik zou best nog eens terug willen! Het is er nu een stuk vrijer; een prachtig bergachtig land!

Dit was even een zijstapje...

Inmiddels ligt ook Jappie met een dekentje in zijn luie stoel, zere keel, wat koortsig en futloos. 

We geven er maar even aan toe, we moeten niks en het weer nodigt niet uit om buiten wát dan ook te verzinnen! Lekker thuis, kacheltje aan luisteren naar de wind en kijken naar de koolmeesjes die voor ons raam de mezenbollen al hebben gevonden!

Deze keer een beetje een "anders dan anders-blog", wat sentiment zo hier en daar en vind je dat nou helemaal niks? Volgende week wéér een blog, vást met een meer Frans getint sfeertje!

Tot dan!

Blijf gezond!